هم بغض یوونتوس و همزاد درامر ایتالیایی!

فدریکو گاتـی، درامرِ 32 ساله‌ی گروه ایتالیاییِ «Wind Rose and Ancient Bards» در مورد نقش درامر در یک بَند متالِ می‌گوید: «هر ضربه‌ی درامر مهر تأییدی‌ست بر طنین عصیان و اعتراض؛ فریادی‌ست برخاسته از از قلب مجروح یک نادیده‌انگاشته یا فراموش‌شــده. » حالا این همزاد و هم‌نامِ او در تورین است که برای دومین هفته‌ی متوالی در نقش درامر گروهی فوتبالی، خشم فروخورده و جاه‌طلبیِ لکه‌دار شده‌ی یوونتوس را با پروازهایی ققنوس‌وار تبدیل به سه امتیازهایی شیرین می‌کند.

از مبارز روزهای سخت و کلیدِ رهایی‌بخش فرماسیون‌های بسته‌ی حریفان یوونتوس در هفته‌های اخیر می‌گوییم: «فدریکو گاتی». روند تحسین‌برانگیز گلزنی‌های گـاتی و نقش‌آفرینی منحصربه‌فردش در نقش یک مهاجمِ گلزن از این مدافع 25 ساله یک «امیدِ بالقوه» در تیمی ساخته که بیش از هر فصل دیگر هواداران را در دوگانه‌ی خوف و رجا محبوس کرده است.

البته که گاتی می‌تواند در رویاهایش خود را «رهبـر» فرداهای یوونتوس تجسم کند. او پتانسیل‌های این سروری را در خود دارد. او در زمین با صلابت گام بر می‌دارد و اگرچه در تکنیک درخششی ندارد اما در فداکاری و همکاری تیمی، وزنه‌ای قبال‌اتکاست. شیوه‌ی رویایی او دردوئل‌های دو نفره هرچند بیش از آنکه کیه‌لینی را در اذهان تداعی کند، یادآور مریح دمیرال و هیمنه‌ و هیجانی‌ست که او نیز برای آلترناتیو کیه‌لو شدن در قلوب یووه‌ای‌ها ایجاد کرده بود؛ اما او پارامترهایی دارد که بتوان با استناد به آنها به عبور سلامتش از گذرگاه انسدادی که دمیرال اسیر آن شد، امیدوار مانـــد.

شاید باید پذیرفت که استثنائاً الگری در مورد او درست می‌گوید؛ اینکه او مطمئناً نیازمند بهبود کیفیت بازی‌اش است. ستاره‌ی این‌روزها محبوبی که در کنار دلربایی‌هایش، محدودیت‌ها و نقص‌هایی نیز دارد که هرچه سریع‌تر باید رفع شوند.

تقابل گاتی با کواراتسخلیا در دیدار شب گذشته می‌تواند عیاری نصفه‌نیمه برای سنجش این مدافع 190 سانتی‌متری باشد. سکانس‌هایی که گاهی با خوش‌و‌بش این دو و گاهی با خشونت طرفین پیگیری می‌شد. کافیست صحنه‌ی درگیری فیزیکی آنها و ضربه‌ی فدریکو به خویچا و پرتاب توپ از سوی کواراتسخلیا به گاتی که با کارت زرد داور نیز همراه بود را به یاد آوریم.

تحلیل و مرور دوباره نقش‌آفرینی گاتی در فاز وظایف دفاعی‌اش به وضوح نمایانگر این حقیقت است که او به شدت علاقه‌مند به بازی درگیرانه است و همین نیز باعث می‌شود ریسک‌پذیری بالا و خطرناکی در لحظات حساس از خود نشان دهد. اعطای فرصت‌ پرتکرارِ شوت‌زنی به کواراتسخلیا و تقدیمِ موقعیت تک‌به‌تک دی‌لورنتزو با شزنی از جمله دستپخت‌های خامدستانه او در بازی‌ای بود که در صورت عدم بدشانسی پارتنوپی می‌توانست نتیجه دیگری را برای بیانکونری به ارمغان بیاورد.

با این همه رویابینی و خیال‌پردازی‌اش نیز جذاب است؛ یوونتوس این روزها یک «Supertelegattone» دارد. سوپر گربه‌ای که به آسانی دیوار دفاعی حریفان را خراش می‌دهد و بلندپروازی‌های این‌‎روزهایش در محوطه جریمه رقبا، بوی یک اسکودتو برای یوونتوس می‌دهد.

 ____________________

_{1. «Supertelegattone» به نام سریالی کارتونی در ایتالیا اشاره دارد که قهرمان آن گربه‌ای به نام اسکار است که توانمندی‌ای مشابه با سوپرمن دارد.}

_{2. این یادداشت برگرفته از یادداشتی به قلمPavan Massimo (عضو ارشد سردبیری وب‌سایت tuttojuve) نگاشته شده.}

«به اشتراک گذارید»

حامد «خبرنگار»

ارتباط با نگارنده: